Wzorzec sędziego kynelogicznego

Sędzia w ringu wystawowym powinien już na pierwszy rzut oka dać się odróżnić od ocenianych przez niego istot. Winna go cechować postawa pionowa, stosowny ubiór i schludny wygląd. Niezbędną cechą sędziego jest zdolność do poruszania się. Należy podkreślić, że tylko zwycięzcy wybaczają sędziemu wady.
 

Wrażenie ogólne:
Sędzia winien wyglądać możliwie po ludzku i przynajmniej sprawiać wrażenie, że oceniana rasa nie jest mu zupełnie nieznana. Przez cały czas sędziowania powinien być przytomny, a najlepiej – lekko ożywiony. Pożądana jest zdolność do swobodnego przemieszczania się w ringu i wzrok na tyle bystry, by sędzia mógł określić płeć ocenianego zwierzęcia. Ideałem jest wzrok, który pozwala na zobaczenie budowy psa. Dopuszczalne (i w pełni wybaczalne) jest, by sędzia sprawiał wrażenie osoby nie stroniącej od kieliszka, o ile nie wpływa to na kolor nosa.
Waga sędziego nie jest szczególnie istotna, dopóki nie upośledza normalnego funkcjonowania. Sędzia płci żeńskiej ma prawo do zachowań przyciągających uwagę wystawców płci męskiej, ale bez agresji wobec żeńskich wystawców. Podobnie sędzia płci męskiej może pozwalać sobie na zachowania godowe, ale tak, by nie zagrażało to bezpieczeństwu innych mężczyzn, znajdujących się na ringu. Sędziowie nie powinni jednak nigdy zapominać, że wszyscy wystawcy stanowią niższą kategorię istot żywych, toteż we wzajemnych stosunkach wskazana jest nieufność. Ponadto sędzia musi przynajmniej sprawiać wrażenie całkowicie bezstronnego, bez względu na to, kto zaprosił go an kolację i z kim spędził ostatnia noc.
 

Głowa:
Powinna być osadzona na ramionach, lekko pochylona, aby spojrzenie kierowało się do dołu. Usta powinny być widoczne i używane tylko do mówienia. Czaszka może być owłosiona lub zabezpieczona okryciem, stosownym do płci sędziego i warunków atmosferycznych.
 

Oczy:
Nie powinny być rozbiegane, ale muszą być zdolne do szybkiego omiatania ringu. Choć żaden sędzia nie ma oczu umieszczonych z tyłu głowy, to umiejętność jednoczesnego oglądania psów, stojących przed sędzią, jak i tych, które stoją za nim, jest wysoce pożądana. Sędzia o krótkim wzroku może używać okularów. Ciemne szkła przeciwsłoneczne nie są wskazane, gdyż ukrywają wyraz głowy sędziego. Sędzia powinien dołożyć wszelkich starań, by na wystawie nie kwestionowano jego zdolności widzenia.
 

Uszy:
Występują u wszystkich sędziów, ale pożądane jest, by były dokładnie zamknięte w czasie poprzedzającym sędziowanie i bezpośrednio po nim. Uszy sędziego powinny odbierać sygnały gospodarza ringu, wydawane do utrzymania sędziego w stanie przytomności i ożywienia.
 

Usta:
Zasadniczo powinny być zamknięte, chyba że wydają krótkie polecenia dla wystawców. Wybaczalne jest ich lekkie skrzywienie, jednak unikać należy wyrazu niesmaku czy szyderstwa.
 

Szyja:
Podpiera głowę, obraca ja i przechyla. Sędzia może ja od czasu do czasu podrapywać, by wywołać wrażenie głębokiego namysłu. Kończyny przednie:
Usadowione po bokach tułowia, powinny być ruchome w ramionach i łokciach. Rąk sędzia powinien używać z umiarem i delikatnie.
 

Tułów:
Jego kształt może być różny, w zależności od płci i wieku sędziego, a ocena proporcji pozostaje kwestią gustu. Dopuszczalne jest wcięcie w talii. Tułów powinien się zginać, ale w pozycji wyprostowanej najbardziej pożądana jest postawa napoleońska, dodająca autorytetu (przy konkurencjach finałowych szczególne wrażenie robi postawa admirała Nelsona, z jednym okiem przymkniętym).
 

Zad:
Powinien być na tyle rozbudowany, by zapewniać wygodę w pozycji siedzącej i okryty ubiorem, stosownym do rozmiarów zadu.
 

Kończyny tylne:
Ruchome w stawach, co umożliwia ruch do przodu. Pożądana jest także zdolność do ruchu w tył i na boki.
 

Stopy:
Na tyle duże, by stanowić mocny fundament dla ciała, ale nie na tyle duże, by sędzia się w nich plątał. Zawsze muszą się znajdować w należytej odległości od psów i wystawców.
 

Ogon:
Ogon, podobnie jak i inne przymioty diabelskie, a to rogi i kopyta, powinny pozostawać jedynie w wyobraźni wystawców.
 

Szata:
Skóra może być pomarszczona (zależy od wieku i upodobania do słońca). Wymagane jest, aby – poza skórą – sędzia nosił dodatkową okrywę. Pożądane jest, by była ona gustowna i schludna, już choćby po to, by móc odróżnić sędziego od wystawców.
 

Maść:
Wszystkie maści dopuszczalne, z wyjątkiem sinej, wskazującej, że niezbędna jest pilnie dodatkowa okrywa dla sędziego albo przeniesienie ringu do pomieszczenia. Silnie czerwona pigmentacja nosa nie jest pożądana. Wzrost i waga: wahają się w szerokich granicach, ważne jest tylko, by nie przerażały wystawców. Waga nie powinna uniemożliwiać poruszania się.
 

Wady:
Niemożność skoncentrowania wzroku na dolnym końcu smyczy stanowi dużą wadę. Inne wady to:
Niemożność wyartykułowania cyfr od 1 do 4,
Nadmierna gadatliwość,
Gestykulacja, wyrażająca opinię o psie lub o wystawcy,
Głośne wyśmiewanie psów, które nie odpowiadają gustowi sędziego,
Podszczypywanie wystawców płci przeciwnej,
Agresja lub tchórzliwość.