Rozwój szczenięcia
Szczenię powinno przebywać z matką co najmniej dwa miesiące.
Kontakt z matka, ale także i z innymi dorosłymi psami jest dla szczeniąt bardzo ważny i pouczający.
W ciągu pierwszego roku życia szczenię rozwija się tak jak człowiek w ciągu całych pierwszych dwudziestu lat życia! Na początku wymaga bezustannej obecności i opieki matki, zwłaszcza w okresie pierwszych trzech tygodni życia - bez niej nie przeżyłoby tego okresu...
Szczeniak, zanim dorośnie, przechodzi trzy rozmaite stadia rozwojowe: fazę wegetatywną, która trwa mniej więcej przez pierwsze dwa tygodnie życia, tydzień przejściowy (trzeci tydzień życia) i fazę socjalizacji, która rozpoczyna się po ukończeniu trzeciego tygodnia życia i trwa do ukończenia siódmego, ósmego a czasami nawet dwunastego miesiąca życia.
Całkiem bezradne
Szczenię rodzi się ślepe i głuche. W fazie wegetatywnej (zwanej także fazą
oseska) ledwo może się poruszać i jedynymi zmysłami, jakie są w miarę
wykształcone jest dość ograniczony dotyk i węch. System nerwowy szczenięcia nie
jest jeszcze w pełni ukształtowany - tak wiec nowo narodzone szczenię jest
całkowicie zdane na otoczenie. Jego matka troszczy się o wszystko - reguluje
temperaturę ciała szczeniąt ogrzewając je i chroniąc przed przegrzaniem,
reguluje prace układu pokarmowego regularnie masując językiem brzuch
szczenięcia, które samo nie jest w stanie się wypróżnić... By szczenię mogło
właściwie dorosnąć, niezbędne jest mu otoczenie możliwie bogate w różnorodne
bodźce. Faza wegetatywne trwa od momentu narodzin do mniej więcej końca drugiego
tygodnia życia, kiedy to otwierają się oczy szczeniaka, co jest znakiem
przejścia do kolejnej fazy rozwojowej.
Kolejne zmysły
Faza przejściowa jest dla szczeniąt czasem rozstrzygającym - kształtuje się
wtedy kora mózgowa. U ras średniej wielkości faza ta trwa od około czternastego
do mniej więcej dwudziestego pierwszego dnia życia. Jej koniec związany jest
zazwyczaj z otwarciem się kanału słuchowego i uczynnieniem kolejnego zmysłu -
słuchu. Oczy są już od dawna otwarte, ale naprawdę widzieć (czyli rozróżniać
kształty) szczenięta zaczynają około 18-19 dnia życia, wcześniej jedynie
rozróżniając jasno-ciemno. Dla sprawdzenia, czy oczy są sprawne, wykorzystuje
się badanie odruchu fotomotorycznego - świeci się szczenięciu latarką w oczy i
obserwuje źrenice, które powinny się zwęzić. Sprawność słuchowa bada się dopiero
pod koniec trzeciego tygodnia życia, na podstawie odruchu odwracania głowy -
jeśli małe zwierzę odwraca głowę w kierunku źródła niespodziewanego dźwięku, to
z pewnością słuch funkcjonuje bez zarzutu.
Życie rodzinne
Faza socjalizacji rozpoczyna się około dwudziestego pierwszego dnia życia i
kończy u ras średniej wielkości w momencie osiągnięcia wieku siedmiu czy nawet
ośmiu miesięcy - jej przebieg jest sprawą bardzo osobniczą i potrafi różnić się
nawet znacznie u szczeniąt z jednego miotu. W okresie tym młody psiak uczy się
zasad panujących w życiu w sforze - zasad porozumiewania się, podporządkowywania
hierarchii stada, umiejętności poddawania się i przeprowadzenia swej woli...
Miedzy czwartym a mniej więcej dwudziestym tygodniem życia szczenię zbiera
doświadczenia rozstrzygające o jego zachowaniach w całym późniejszym życiu, o
jego stosunku do świata, w tym także rzecz jasna do innych zwierząt i do ludzi.
Szczenięta w tym okresie żywią się już nie tylko mlekiem matki, a od około 21
dnia życia są dokarmiane - w hodowli przez hodowcę, w naturze - przez matkę.
Pramatka wszystkich psów, wilczyca, przynosiła szczeniętom pokarm w żołądku i
lekko nadtrawiony zwracała im go do gniazda. Dziś szczenięta dokarmiane są przez
człowieka, co ma także pozytywny wpływ na kształtowanie się postaw szczeniąt
wobec ludzi.
Zabawa i nauka
Zabawa z rodzeństwem jest zasadniczym elementem rozwoju i kształtowania się
postaw społecznych szczenięcia. Przez zabawę pod nadzorem matki tworzą się
pierwociny zachowań rytualnych, będących podstawą komunikacji i porozumienia się
miedzy psami, także i dorosłymi. W ten sposób szczenię dowiaduje się choćby
tego, że przewrócenie się na plecy i odsłonięcie brzucha jest gestem poddania
się. Psy w ciągłych przepychankach uczą się także siły swych szczęk i
opanowywania jej... Uczestnicy zabawy szybko się uczą, że na rozmaite zachowania
różne psy reagują w odmienny sposób, co zależy między innymi od siły, z jaką
oddają się zabawie. Czułymi gestami jest wzajemne lizanie się i zaczepianie
pyskiem, ale te same gesty powtórzone ze znacznie większą siłą mogą być
grożeniem lub nawet karceniem rodzeństwa, tak wiec szczenię uczy się
różnicowania zachowań i ich interpretacji.
Szczenięta w tym okresie potrzebują wielu zabawek, by móc nabierać także
doświadczenia w postępowaniu z przedmiotami i zróżnicować takie pojęcia jak
lekki-ciężki czy twardy-miękki.
W zabawach z rodzeństwem szczenię uczy się rozmaitych rytualnych zachowań, których znajomość jest niezbędna dla dorosłego psa.
Test rozwojowy
By ustalić, na ile rozwinięte jest szczenię w fazie wegetatywnej, opracowano
cały szereg testów, w większości dość wiarygodnych. Kontroluje się na przykład
stopień napięcia mięśni (tonus mięśniowy), zachowania wrodzone (takie jak
umiejętność odnajdywania sutka matki) czy bezwarunkowy (wrodzony) odruch
zachowywania równowagi.
Nowo narodzone szczenię jest całkowicie bezradne - jeśli matka nie może się nim opiekować, to obowiązki te musi przejąć człowiek.
W nowym domu
Hodowca oddaje szczenię nowym właścicielom w wieku pomiędzy dziesiątym a
dwunastym tygodniem. Pierwsze tygodnie w nowym otoczeniu są rozstrzygające dla
przyszłego harmonijnego współżycia psa i człowieka. Malec musi nauczyć się
załatwiać na dworze i zazwyczaj jest to pierwsza z nowych umiejętności, jaką
poznaje poza rodzinnym gniazdem. Pies średniej wielkości jest w pełni dojrzały
około roku, psy większe dorastają czasami nawet i do trzeciego roku życia.